Werken met kinderen in een taal die ik niet spreek

---There is an English translation below---

Ik werk nu één week in het ziekenhuis. Het is een fantastische ervaring die echter zowel goed als moeilijk is. Vooral in het begin zijn er veel dingen die ik moet leren. Er zijn veel situaties waar ik mee om moet leren gaan en ik moet een manier vinden om met deze hele zieke kinderen te werken.

Overdag komen verschillende kinderen voor lange of korte periodes naar de speelruimte. Allemaal hebben ze verschillende ziektes. Soms komen hun ouders mee, soms blijven de ouders in de gang en soms zijn de ouders helemaal niet in het ziekenhuis. In alle situaties zijn er kinderen die haast onhandelbaar zijn, dit is één van de uitdagingen in dit werk. Ze doen alles wat ze willen. En hun concentratieboog is zelfden langer dan vijf minuten. De eerste reden waarom werken met deze kinderen moeilijk is, is dat ik niet zeker weet of het mijn verantwoordelijkheid is om ze te vertellen hoe ze zich moeten gedragen als hun ouders in de buurt zijn. Ik denk dat het niet mijn verantwoordelijkheid is om de kinderen over hun gedrag te benaderen als hun ouders in de speelruimte zijn. Als de ouders van de kinderen er niet zijn, denk ik dat ik iets moet zeggen over het gedrag. Maar als de ouders in de gang staan omdat ze geen zin hebben om hun schoenen uit te doen, dan weet ik het niet meer. Is het mijn verantwoordelijkheid? De tweede reden waarom het moeilijk is om met deze kinderen te werken is dat ik nauwelijks met de kinderen kan praten. Dus als het mijn verantwoordelijkheid is, hoe kan ik dan duidelijk maken wat ze niet mogen doen?

Dit brengt me bij de tweede uitdaging; de taal. Ik kan niet met ze spreken, in elk geval niet in een taal die ze begrijpen. Bovendien kunnen veel van de kinderen niet praten. Ze kunnen alleen geluiden maken. Dus hoe kan ik ze vertellen dat ze moeten stoppen met het leeggooien van speelgoeddozen op de grond? Hoe kan ik vertellen dat ze geen ballen naar het hoofd van een baby moeten gooien? Als ik ze al moet vertellen hoe ze zich moeten gedragen, hoe kan ik dat dan op een goede manier doen? Maar deze taalbarrière is er ook bij kinderen die gewoon lief spelen. Spelen zonder geluid is namelijk saai. Gelukkig heb ik en oplossing gevonden voor dit probleem: ik praat gewoon Nederlands met ze. Ze weten misschien niet wat ik precies zeg, maar ik heb ontdekt dat ze het in elk geval leuker vinden en beter begrijpen dan zonder geluid. Zelfs kinderen die zich eerst niet goed gedroegen begonnen zich beter te gedragen.

De laatste uitdaging waar ik over wil schrijven is het feit dat ze ziek zijn. Van veel van de kinderen weet ik niet eens welke ziekte ze hebben. Ik weet niet of hun gedrag een gevolg is van hun ziekte. En als dat zo is, hoe moet ik daar dan mee om gaan? Kan ik hun gedrag behandelen zoals het gedrag van ieder ander kind? Want al de kinderen zouden gelijk behandeld moeten worden. Maar aan de andere kant: dit soort ziektes hebben verschillende behandelingen nodig. De situaties kunnen niet vergeleken worden. Dus misschien hebben ze verschillende behandelingen nodig, maar niet meer of minder liefde en aandacht? Maar in die situatie heb ik weer de vraag; kan ik een kind benaderen over slecht gedrag als dit gedrag een gevolg is van een ziekte? En wanneer is het gedrag gevolg van de ziekte en wanneer het gevolg van opvoeding? Maar het feit dat de kinderen ziek zijn beïnvloedt niet alleen de manier waarop ik met de kinderen speel. Het beïnvloedt mij in het algemeen. Elke dag zie ik fantastische kinderen die zo ziek zijn dat ze niets meer kunnen doen. Kinderen die zo veel moeilijkheden hebben ondergaan, die zo veel operaties hebben gehad, dat, zelfs als ze beter zouden worden, ze nooit de jeugd zullen hebben die ze hadden verdiend. En misschien is dit een cliché, maar als ik deze kinderen en ouders zie die door zo’n moeilijke tijd gaan, dan vraag ik me af waarom. Waarom hebben mijn ouders zes gezonde kinderen en deze ouders misschien wel geen? Waarom ben ik altijd gezond geweest en hebben deze kinderen het ziekenhuis misschien niet eens verlaten sinds ze geboren zijn?

Hoewel het moeilijk is, is mijn werk ook zeker erg goed. Daarom zou ik jullie om te eindigen graag iets fantastisch over mijn werk willen vertellen. Iets dat mijn dag heeft gemaakt. Iets dat me het gevoel gaf dat mijn werk de moeite waard is. Toen ik door de eetruimte/receptie liep kwam er een 14 jaar oud meisje Anna naar met toe. Haar gezicht was één grote lach. ’s Ochtends en ook op andere dagen hadden we samen wat spelletjes gespeeld. Ze rijkte naar me en pakte mijn hand. Ze zag er onvoorstelbaar gelukkig uit toen ze me, rekening houdend met mijn Hongaarse kennis, vertelde dat ze naar huis ging voor het weekend. Ik kon niets anders doen dan haar lach overnemen.

Let op: namen in de tekst zijn veranderd.

--English--

Working with sick children in a language I don’t speak

I have been working in the hospital for one week now. It is an amazing experience, both good and difficult. Especially in the beginning , though, there have been many things that I need to learn. There are situations I need to learn to deal with and I need to find a way to work with these very sick children.

In the daytime many different children come to the playroom for shorter or longer periods. They all have different diseases. Sometimes parents come with them, sometimes parents stay in the corridor, and sometimes the parents are not even in the hospital. In all of these situations there are children who are very difficult to handle - this is one of the many challenges in this work. Some children just do whatever they want. And their attention span is rarely longer than five minutes. The first reason why working with them is difficult is because I am not sure if it is my responsibility to tell them how to behave when their parents are around. If the parents are in the room I think it is not my task to approach the children about their behaviour. If the parents are not there, I think I should say something. But if the parents are standing in de corridor but don’t come in because it would mean they have to take their shoes off, I don’t know what to do anymore. Is it then my responsibility? The second reason why it is difficult to work with these children is the fact that I can hardly talk with them; so if it is my responsibility, then how can I make clear to them what they are not allowed to do?

This brings me to the second challenge: the language. I can’t speak with he children, at least not in a language they understand. And many of the children can’t speak either. They can only make sounds. So I how can I tell them to stop emptying the boxes with dolls on the ground? How can I tell them that they shouldn’t throw balls at a small baby? If I have to tell them how to behave, then how can I do this in a good way? But the language is also a difficulty when I play with the many children who just play sweetly. After all, playing without sounds or talking is quite boring. Happily I have found a solution to this problem: I just talk Dutch to them. They might not know exactly what I am talking about, but, I realised that they enjoy it more and they do understand me better this way. And children who weren’t behaving nicely at first have started to behave much better as well.

The last challenge I want to write about is the fact that the children are sick. For many of the children I don´t even know what sickness they have. I don´t know if their behaviour is because of their sickness. And if it is, then how should I deal with it? Can I treat their behaviour like the behaviour of any other child? Because all the children should be treated equal. Yet, on the other hand, these kind of sicknesses need different treatments. The different situations can’t be compared. So perhaps they do need to be treated differently but not with more or less love or attention? And in this situation there is still the question of how I can approach a child about bad behaviour, even if it is a result of a sickness. And when is bad behaviour a result of a sickness and when is it a result of upbringing?
The fact that the children are sick does not only influence the way I play with them. It also influences me in general. Every day I see amazing children who are so sick they cannot do anything anymore. Children who have experienced so many difficulties, who have had so many operations, and who, even if they get better, will never have the childhood they ought to have. And maybe it is a cliché, but, when I see these children and parents going through such a hard time, I wonder why. Why do my parents have six healthy children and these parents might have none? Why have I always been healthy while some of these children have never even left the hospital since they were born?

Although it is difficult, my work is also very good. Thus, to end this I would love to tell you something amazing about my work. Something that made my day. Something that made me feel that my work is worth all the difficulties. When I walked through the dining room/reception area, a 14-year-old girl called Anna came to me. Her face was one big smile. During the morning and also on other days we had played some games together. She reached to me and took my hand. She looked amazingly happy when she told me, taking my Hungarian knowledge in account, that she was going home for the weekend. I couldn’t but copy her smile.

Please note that names in the text have been changed.