De kinderen van de revalidatie afdeling

--There is an English translation below--

Het is alweer twee maanden geleden dat ik naar Hongarije ging. In deze twee maanden heb ik veel nieuwe en bijzondere dingen gedaan en gezien. In deze blog zou ik graag wat meer over mijn ervaring op mijn werkplek willen vertellen.

Ik vind het heel mooi om te zien hoe de kinderen in het ziekenhuis voor elkaar zorgen en hoe ze contact zoeken met elkaar. Ook vind ik het heel bijzonder om te kunnen zien hoe de kinderen vooruit gaan beter worden. Het is iets wat me raakt. En het is heel moeilijk om het zo op te schrijven dat jullie begrijpen hoe het voelt, maar ik zal het proberen omdat ik het zo bijzonder vind.

Sinds de eerste dag dat ik in het ziekenhuis werk, was Zoltán er ook. Hij heeft een klein ongeluk gehad, maar de gevolgen waren heel groot. Momenteel is hij aan het revalideren van de operaties die hij heeft gehad. Tijdens de eerste weken was Zoltán vaak verdrietig was hij tot weinig in staat en had hij weinig contact met de mensen om zich heen. Maar sinds een paar weken gaat het veel beter met hem. Op een dag kwam hij binnen terwijl hij zelf zijn rolstoel reed, een andere dag leerde hij om zelf zijn eten te eten. Daarna begon hij spelletjes te spelen en ook begon hij te praten door aan te wijzen. Hij begon zijn eigen gebaren te gebruiken om te praten met iedereen om zich heen. Toen hij zag dat ze verdrietig was ging hij zelfs naar een ander kind toe om haar te troosten! En het beste: hij lacht. Elke keer dat hij iets nieuws doet lacht hij. Het is zo leuk om dit te zien, zo fantastisch om hem weer gelukkig te zien, te zien dat hij weer zichzelf kan zijn. Zijn leven zal nooit zo zijn als het vroeger was, maar hij wordt steeds meer weer als een kind, en dat is zo mooi. Afgelopen week liep hij de kamer binnen met de hulp van zijn moeder en een verpleegster. En iedereen draaide zich om en klapte voor hem, de lach op zijn gezicht was onbetaalbaar!

Péter is ook een van de kinderen die al lang in het ziekenhuis zijn. Hij heeft epilepsie en kan niet veel meer doen dan één van zijn handen en zijn hoofd bewegen. Het gebeurt niet zelden dat hij verdrietig is, huilt van de pijn of te moe is om zijn hoofd recht te houden. En het is zo mooi om te zien hoe sommige van de andere kinderen naar hem toe gaan en zijn hoofd aaien of gewoon even tegen hem praten. Deze kinderen hebben zelf zoveel problemen en pijn maar dit weerhoud ze er niet van om de wereld om zich heen te zien. Ze zien de pijn van anderen en zorgen voor hen.

Een paar dagen geleden zat Péter naast me. Ik had een boek gepakt en was hem aan het voorlezen. Na een tijdje vroeg ik hem waar de dingen waren op de plaatjes. En het maakte me zo blij toen hij me begreep en de dingen waar ik naar vroeg opzocht op de plaatsjes en ze aanwees.

Het zijn de kleine dingen, een lach, een reactie of een klein beetje vooruitgang, die zo bijzonder zijn op mijn werk. Maar wat ik het bijzonderst vind is dat iedereen het ziet en het belangrijk vindt. De dokters, zusters en specialisten maar ook de kinderen en het bezoek.

Let op: namen in de tekst zijn veranderd.



--English—


THE CHILDREN OF THE REHABILITATION DEPARTMENT

It has been two months now since I left the Netherlands to go to Hungary. In these two months I have done and seen many new and special things. In this blog I would like to share some of my experiences at the place where I work.

I find it amazing to see how the children in the hospital take care of each other and try to make contact. Something else which I find really special is seeing the children get better. It is something that really touches me. It is really difficult to write this down in a way that you will understand, but I will try because I find it so special. So here is one story of my work.

Since the first day I was in the hospital, Zoltán has been there as well. He had a small accident with big consequences and needed to recover from the surgery he had to undergo. During the first weeks Zoltán was often very sad and did not have a lot of contact with the people around him. But starting a couple of weeks ago, he has been getting much better, both physically and mentally. One day he came in rolling his own wheelchair. Another day he learned to eat his food on his own again. Later he started to play games, and he started to talk by pointing at what he wants. He started to use his own sign language to make contact with everyone around him. He even went to another child when he saw that she was sad. And the best part: he smiles. Every time he does something new he smiles. It is so great to see this, so amazing to see him being happy again, to be able to be himself again. His life will never be how it was before but he is becoming more and more like a child again and this is so beautiful. Last week he walked into the room with the help of his mother and a nurse. And everyone turned to clap for him; the smile on his face was priceless.

One of the boys who has been in the hospital for a long time as well is Péter. He has epilepsy and can't do much except move one of his hands and his head. It happens often that he is sad, is crying because of pain, or is too tired to keep his head straight. It is so nice to see how some of the other children go to him to stroke his head or talk to him a bit. These children have many problems but they don´t stop seeing the world around them. They see the pain of others and care for them.

A couple of days ago Péter sat next to me. I had taken a book out and was reading for him. I asked him where things on the picture were. And I was so happy when he understood me and actually searched for the things and pointed at them.

It is the small things – a smile, a reaction or a little progress – that are so beautiful at my work. But what I like best is the way that everyone on the department sees and cares about them. The nurses, doctors and specialist but also the children and visitors.

Please note that names in the text have been changed.